Bije, jąka się, ssie kciuka – czy trzeba się martwić?

Ataki złości, wybuchy płaczu, krzyk zamiast mówienia, piski, ssanie kciuka czy jąkanie się to tylko niektóre przykłady na to, jak maluchy radzą sobie ze stresem i rozładowują napięcia. Niektóre z tych technik mogą wydawać Ci się niepoprawne. Nie oznacza to jednak, że należy je od razu eliminować. Dzięki nim dzieci pomagają sobie w powrocie do równowagi.

Dzieci mają różną wrażliwość i tak samo różnie reagują na trudne sytuacje i zdarzenia. Zdarza się, że dostępne dla dziecka sposoby radzenia sobie ze stresem budzą w nas strach. Wtedy szczególnie warto pamiętać, że nie wystarczy wyeliminowanie samego skutku, czyli danego zachowania.

Potrzebne jest znalezienie przyczyny. Szersze spojrzenie na to, co może być źródłem niepokojących zachowań i zaopiekowanie się dzieckiem w całości. Potem można przejść do wypracowania nowych albo dodatkowych sposobów radzenia sobie z napięciami, po które maluch będzie mógł sięgnąć wtedy, gdy będzie mu to potrzebne.

ŻYCIE PEŁNE NAPIĘĆ

Życie nie jest wolne od stresu. Nie tylko dzieci, ale też my – dorośli – codziennie spotkamy się z sytuacjami, które wytrącają nas z równowagi. U dzieci jest to bardziej skomplikowane, ponieważ to, co na dorosłych nie robi większego wrażenia, dla nich może być ogromnym źródłem napięcia.

Być może zastanawiacie się teraz co zrobić, żeby wyeliminować stres z życia dziecka albo przynajmniej go ograniczyć. Bardzo fajnie na to pytanie odpowiada Małgorzata Stańczyk w książce „Rodzeństwo. Jak wspierać relacje swoich dzieci”:

Okresy wzmożonego napięcia emocjonalnego przeżywa każde dziecko. Towarzyszą one: zmianie (przeprowadzka, adaptacja do przedszkola, rozpoczęcie szkoły), sytuacjom kryzysowym (konflikty, pojawienie się rodzeństwa) lub po prostu – rozwojowi i wyzwaniom, jakie w jego przebiegu podejmują dzieci.

JAK DOROŚLI ROZŁADOWUJĄ STRES

Nasze dorosłe mózgi są już dojrzałe i wiemy, jak bezpiecznie poradzić sobie ze stresem. W przeciwieństwie do dzieci, sięgamy po bardziej dojrzałe metody, niż ssanie kciuka, bicie, szczypanie czy sikanie w majtki.

Sprzątanie mieszkania, wieczorne bieganie, gapienie się w telewizor albo scrollowanie Instagrama, to tylko niektóre przykłady naszych strategii rozładowania napięcia na koniec dnia. Nie ma w nich nic złego, dopóki nie utrudniają dbania o siebie, nie szkodzą zdrowiu i nie niszczą relacji z bliskimi.

Czy w takim razie nasze dzieci też mogą bezpiecznie rozładowywać swoje napięcia? Czy i ewentualnie kiedy powinniśmy dziecku pomóc? O tym przeczytasz TUTAJ. Zanim jednak przeskoczysz do kolejnego wpisu, zobacz w jaki sposób dzieci rozładowują stres.

JAK DZIECI ROZŁADOWUJĄ STRES

Dzieci rozładowują napięcia emocjonalne tak, jak umieją najlepiej i adekwatnie do etapu swojego rozwoju. Podam Wam kilka praktycznych przykładów, typowych dla dzieci w pierwszych latach życia:

• 18 miesięcy: szczytowe natężenie ssania kciuka, kołysanie, przetaczanie głowy, napady wściekłości,
• 21 miesięcy: niszczenie pościeli, ściągnie ubrania i bieganie nago po mieszkaniu,
• 2 lata: podskakiwanie, walenie lub gwałtowne turlanie głową, wiele żądań przed snem, wyciąganie wszystkiego z szaf i szuflad,
• 2,5 roku: ssanie palca z dodatkowymi przedmiotami, masturbacja, jąkanie, robienie wielkiego bałaganu (wszystko musi leżeć na podłodze), nagłe agresywne ataki złości, 
• 3 lata: spacerowanie nocą po domu,
• 3,5 roku: plucie, silne jąkanie się, dłubanie w nosie, obgryzanie paznokci, drżenie rąk, przewracanie się, płaczliwość,
• 4 lata: używanie brzydkich słów, dłubanie w nosie, robienie min, przechwalanie się, kopanie, uciekanie, lęki i koszmary senne, sikanie w majtki. 

Pamiętajcie, że to tylko przykłady. Dzieci są różne i rozwijają się w swoim tempie. Może się więc zdarzyć, że dwulatek sięga po te sposoby radzenia sobie ze stresem, które są typowe dla trzylatka i odwrotnie.

GDY POJAWIA SIĘ RODZEŃSTWO

Moment pojawienia się młodszego rodzeństwa to chyba jeden z tych najbardziej stresujących w życiu dziecka. Reakcja na ten ogromny stres często u dzieci jest podobna. Wśród typowych zachowań, często mylonych z zazdrością, można zauważyć:

• krzyczenie zamiast mówienia,
• płaczliwość, ataki złości,
• obgryzanie paznokci, skubanie ubrań,
• ssanie kciuka, gryzienie ust, skubanie wargi,
• bawienie się włosami,
• bicie rodziców, rodzeństwa, kolegów,
• udawanie niemowlaka, co może sprawić wrażenie cofnięcia się w zakresie posiadanych umiejętności (na przykład odpieluchowane już dzieci sikają i robią dwójeczkę w majtki, a dzieci które jadły samodzielnie chcą być karmione).

JAK REAGOWAĆ?

Jak reagować na niepokojące nas zachowania? Co robić, gdy dziecko udaje niemowlaka? Jak pomóc w rozładowaniu napięcia w bezpieczny sposób?  Kliknij TUTAJ, żeby się o tym dowiedzieć.