Czy to normalne, że trzylatek „cofa się w rozwoju”? Dlaczego między trzecim a czwartym rokiem życia dzieciaki łapią mamozę? Na te i inne pytania dotyczące trzylatków odpowiada psycholożka dziecięca, Ola Belta-Iwacz, znana w sieci również jako Mamologia.
Z Olą rozmawiałam o rozwoju psychicznym dzieci w wieku 0-6 lat podczas webinaru w naszym klubie Kobieca Kooperatywa Rozwojowa. Poniżej znajdziesz ważny fragment tej rozmowy, ale zanim zaczniesz czytać, chcę dać Ci znać, że jeszcze do 5 października dołączysz do naszego klubu 140 zł taniej.
W Kooperatywie znajdziesz treści związane m.in. z macierzyństwem i wychowaniem: rozmowy z neurologopedką, specjalistką psychiatrii dziecięcej, psycholożką dziecięcą, dietetyczką, nauczycielką przedszkola czy specjalistką zajmującą się edukacją domową. Możesz słuchać, pobierać transkrypcje, zadawać pytania! Pełną listę materiałów dostępnych w Kooperatywie znajdziesz tutaj – KLIK.
KIEDY TRZYLATEK „COFA SIĘ W ROZWOJU”
A teraz przejdźmy do rzeczy! Okres między trzecim a czwartym rokiem życia w moim odczuciu jest dość specyficzny. Patrząc na swoją obecnie niemal pięciolatkę doskonale pamietam ten czas, gdy jako trzylatka zaczęła bawić się te kilka minut sama. Jak interesowały ją wtedy inne dzieci, inne osoby. Jak ubierała się sama i całkiem sporo rzeczy chciała robić samodzielnie.
Myślałam wtedy z ulgą „Alleluja! Czyli to już!”. Jeśli masz na stanie dwuipółlatka to pewnie doskonale wiesz, skąd ta ulga. Po etapie intensywnego budowania autonomii (w dużym skrócie – wszystko na „NIE”) maluch wchodzi w tę względną równowagę trzylatka. Powiem Ci, że można się szybko przyzwyczaić.
Mija około pół roku (pamiętaj, że u różnych dzieci rozwój psychiczny, podobnie jak fizyczny, może przebiegać w nieco innym tempie) i nagle jakby moje dziecko cofnęło się w rozwoju.
Mamooooooo ubierz mnie! Ja nie umiem…
Mamoooo, nie idź, musisz ciągle być ze mną!
Mamooooo, nakarmisz mnie? JA nie umiem jeść, jestem dzidziusiem…
W takich chwilach łatwo złapać się na myśli pod tytułem „O matko, co ja zrobiłam źle?”. Najpewniej odpowiedź brzmi NIC.
Jak się bowiem okazuje, dzieciaki między trzecim a czwartym rokiem życia odkrywają, że owszem, sporo potrafią i to jest super, ale z drugiej strony skoro zaczynają być bardziej samodzielne, to co jeśli mama przestanie się nimi opiekować?
No więc „dzidziusiują”, pokazując w ten sposób, że może trochę boją się tego swojego dorastania, że wciąż potrzebują bliskości i wsparcia dorosłego – pisząc to oczywiście upraszczam, ale pytanie o „cofanie się w rozwoju” zadałam też psycholożce dziecięcej, Oli Iwacz vel Mamologia. Zobacz, co powiedziała 🙂
ROZWÓJ PSYCHICZNY TRZYLATKÓW I TRZYIPÓŁLATKÓW
Zuza Skrzyńska: Jak właściwie wygląda rozwój psychiczny trzylatków i rozwój psychiczny trzyipółlatków? Czego możemy się spodziewać?
Ola Iwacz: Zacznijmy od okresu przed trzecimi urodzinami, żeby mieć porównanie. Ten czas przed trzecim rokiem życia to czas, w którym dzieci nie mają jeszcze dobrze rozwiniętych umiejętności samoregulacji czy samokontroli.
Jedyną dostępną im strategią radzenia sobie z emocjami często jest regulacja przez ciało – poprzez przytulanie, kołysanie, skakanie, ale też bicie, plucie czy gryzienie.
Jeśli zaś chodzi o rozwój społeczny, to na tym etapie dzieci potrzebują przede wszystkim bliskich sobie dorosłych. Mogą już być zainteresowane dziećmi ale widzą je raczej jako duże zabawki niż kompanów do zabawy.
Nieco inaczej jest między trzecimi a czwartymi urodzinami. Wtedy już dzieci chętniej wchodzą w nowe, rówieśnicze grupy społeczne, ale też dzieci, które do tej pory nie chciały zostawać np. z dziadkami, teraz mogą robić to chętniej.
TRZYLATEK MA WYMYŚLONEGO PRZYJACIELA?
Ola Iwacz: Okres między trzecim a czwartym rokiem życia to czas dużej zabawy w role, ogromnego rozwoju wyobraźni, wymyślonych przyjaciół. Dzieci w tym wieku są już w stanie uczyć się i czasem korzystać ze sposobów opiekowania się emocjami, które im proponujemy. Są już gotowe by się ich uczyć.
KRYZYS POCZUCIA BEZPIECZEŃSTWA
Ola Iwacz: Szczególną uwagę warto tu poświęcić dzieciom, które mają trzy i pół roku. Jest to bowiem taki etap rozwoju psychicznego, w którym może pojawić się spory kryzys poczucia bezpieczeństwa.
Dzieciom znów może być trudno się rozstać, mogą też mieć pewien regres umiejętności – na przykład odpieluchowanemu dziecku mogą zdarzać się wpadki, ale ten regres oznacza też, że dzieci do tej pory samodzielnie jedzące czy ubierające się będą domagać się pomocy.
Rodzice często boją się wtedy, że kiedy się na to zgodzą, to będzie już tak zawsze. Dlatego warto mieć w głowie, że to „Mamo, ubierzesz mnie?” może oznaczać: “Mamo, czy ty mnie jeszcze kochasz?”, “Czy jestem dla Ciebie ważny/a?”. Dzieci się tym nasycą i znów będą gotowe na samodzielność.
Zuza Skrzyńska: Czyli wcale nie trzeba pokazywać dzieciom, że „nie wejdą nam na głowę”? Można takiemu maluchowi pomóc bez obaw, że już nigdy nie nauczy się samodzielności?
Ola Iwacz: Jak najbardziej. Istotne jest tu odpowiadanie na te regresy dziecka ze zrozumieniem i empatią. Warto też zadbać o to, by w ciagu dnia pojawiały się zabawy, które pomagają maluchowi się wyregulować i zmniejszają poziom odczuwanego napięcia…
____
Ciag dalszy naszej rozmowy, nagranie video, audio, transkrypcję oraz ściągę i karty pracy znajdziesz na platformie Kobieca Kooperatywa Rozwojowa. W obecnej, 3. edycji klubu, będziemy rozmawiać z Olą Iwacz także o rozwoju dzieci w wieku 7-13 lat.
ZOBACZ ZA DARMO ROZMOWĘ Z PSYCHOLOŻKĄ DZIECIĘCĄ
Temat dołączenia do naszego klubu dla kobiet zostawiam Ci do rozważenia, a teraz, dla lepszego zobrazowania, jak wyglądają nasze rozmowy z ekspertami, zupełnie za darmo podrzucam Ci nagranie lajwa Q&A z psycholożką dziecięcą, Olą Iwacz, która podpowiada m.in. jak reagować, gdy maluchy kłamią i co robić, jeśli często biją (nas, inne dzieci czy innych dorosłych). Zobacz:
CHCESZ WIEDZIEĆ WIĘCEJ O ROZWOJU DZIECI?
Dołącz do nas 140 zł taniej, zyskując dostęp do ponad 150 godzin merytorycznych rozmów z ekspertami, ponad 1000 stron transkrypcji i kart pracy oraz naszej wspierającej, kobiecej społeczności 🙂
